Lerares Roos over armoede in de klas: ‘zijn gymschoenen waren twee maten te klein’
In Nederland groeien 378.000 kinderen op in armoede. In de nieuwe LINDA.160 ‘HET WAS EEN BIZAR JAAR’ vertelt lerares Roos Mathijssen (48) over kinderen uit arme gezinnen in haar klas.
Ook vijf andere leerkrachten delen hun ervaringen.
TE KLEINE SCHOENEN
Roos geeft les aan groep 3 van basisschool De Wissel in Geffen. “Op een school waar ik als invaller werkte, was er een kind dat na de gymles verplicht haar haren moest wassen met anti-luizenshampoo. Van de vaste leerkrachten hoorde ik dat haar ouders geen geld hadden voor luizenbestrijdingsmiddelen, dus ze hadden met het team deze oplossing bedacht. Een ander kind liep de hele winter – en lang daarna – op dezelfde goedkope snowboots. Pas in mei stapte hij over op plastic slippers. En zijn gymschoenen waren minstens twee maten te klein, maar hij gymde daar al het hele jaar op. Hij moest wachten op ‘nieuwe’ afdankertjes van zijn oudere neef.”
VERZONNEN VERHALEN
“Meer dan eens merk ik dat sommige kinderen de neiging hebben dingen te verzinnen. Ze willen niet onderdoen voor hun klasgenootjes, maar als ze zelf niets meemaken, gaat dat wringen. Een kind vertelde honderduit over de pretparken waar ze in de vakantie naartoe was geweest. Terwijl wij haar de hele zomer doelloos door de straat hadden zien fietsen, tevergeefs aanbellend bij haar klasgenootjes die allemaal wel op vakantie waren.”
PIJNLIJKE MOMENTEN
“Als leerkracht kun je maar zo veel doen, daarom probeer ik het zelfbeeld van zo’n kind op te vijzelen. Ik zeg dan dat ze aardig en behulpzaam zijn, zodat ze daar hun eigenwaarde aan kunnen ontlenen. En ik leg uit dat jokken niet nodig is. Toch kun je niet alle pijnlijke momenten voorkomen. Als het ene kind een ipad van Sinterklaas heeft gekregen en de ander een tweedehands doosje Memory, blijft dat confronterend.”
